Niyette samimi olmak için, Allah'a ve ahirete imanda samimi olmak gerekir. İmanımızda samimi olmadığımız sürece, niyetlerimizde de samimiyetsizliğimizi göstermeye devam edeceğiz.     İmanımız yok demiyoruz... Fakat, yetmişten fazla imanın mertebeleri vardır; bu mertebeleri kazandığımız nisbetinde samimiyetimiz artacaktır.    Mesela; her an Allah'ın kendisini kontrol etmekte olduğunu düşünen bir kimse ile böyle bir şeyi ayda-yılda bir veya birkaç defa düşünen bir kimsenin niyetindeki samimiyet, bir olamaz. Kalbinden geçenleri gören, işiten bir Allah'a iman eden kimsenin samimiyeti ile gaflete dalarak böyle bir algıya sahip olmayan veya böyle bir algı mekanizmasını işletmeyen bir kimsenin samimiyeti bir olamaz.     Gafleti dağıtmak, aklını başına almak ve samimi olmak için imanı kuvvetlendirmek gerekir. Bunun başka bir formülü yoktur.     İmanın kuvvetlenmesi ve insanı gafletten uzak durdurması ve sahibini her an iman şuuruyla beslenmesi ve iç disiplin sağlayacak bir dinamizme kavuşması için iki şeye ihtiyaç var dır:    Birincisi: Tahkiki iman. İkincisi: Bu imanı güçlendiren salih amel/takva.    Özellikle bu asırda geleneksel bir iman nefsi dizginleyemiyor. Keza, gafletle yapılan bir ibadet de imana kuvvet veremiyor. En çok bizi Allah'ın huzuruna çıkaran beş vakit namazlarımız yoksa veya gafletle oluyorsa, böyle bir ibadetin bize bahşedeceği fazla bir samimiyet olamaz. Çünkü, samimiyetten uzak bir ibadetin samimiyet telkin etmesi ilahi hikmete aykırıdır.     Bu sebeple, her şeyden evvel Allah'a, ahiret gününe tahkiki bir tarzda iman etmemiz ve bu iman şuurundan beslenmemiz ve bu imanı güçlendirmek için de bize terettüp eden kulluk görevlerimizi ciddi bir sorumluluk içinde yerine getirmemiz gerekir. Bunlara ilave bir kuvvet olarak da ölümü sık sık hatırlamakla iman ve amelimiz takviye etmeliyiz. Bunu başardığımız gün, niyetlerimizde, iç âlemimizde samimiyet rüzgarlarının etiğine şahit olacağız..