Çocukluğun çocuk olduğu son nesiller biz olduk hamdolsun..    Banyodan çıkıp oturma odasındaki sobanın yanında saçlarımızı kurular, soba borusunda ki askılıkta okul kıyafetlerimiz kurutulurdu yüzlerimiz kalan sabundan gergin, yanaklarımız ise anamın uyguladığı keseden pembemsi bir hal alırdı.    Tek bir ağaç üzerinde lunaparklar oluşturur, kağıttan yapıp uçurttuğumuz uçaklar kadar masrafsız ve gerçekti mutluluklarımız..    İki odunu kesip araya ip takar nunçaki yapardık, atılan yumruklar uçan tekmeler sayesinde dizimiz dirseğimiz hiç yarasız kalmazdı, kabuk tutmuş yaralarımız yahut kanamaya devam eden üzeri toz kaplamış yaralarımız vardı. Birimiz Bruce Lee bir diğerimiz hep Van Damme olurduk..    Akşam uyuma vakti geldiğinde odamızın tavan kısmına vuran sobanın ürkütücü ışıklarında uyur kalırdık..    Şimdiki çocukların çocukluğu yok, neredeyse yetişkin doğacaklar, belki de nerde o eski zaman eski çocukluk diyecek nesiller bile olmayacak korkarım ileride..