Dijital Sanatlar imzalı, yönetmenliğini Ömer Faruk Sorak'ın üstlendiği, senaryosunu "Ayla" ve "Müslüm" filmlerinin yapımcısı Mustafa Uslu, Mert Dikmen ve Ayberk Olgay'ın yazdığı, başrollerini Alina Boz, Deniz Can Aktaş, Erkan Kolçak Köstendil, Aslı Bekiroğlu, Görkem Sevindik, Bülent Alkış, Altan Erkekli, Öykü Gürman, Tolga Canbeyli, Bahtiyar Ergin, Gökhan Yıkılgan, Nizam Namidar ve Ahmet Saraçoğlu'nun paylaştığı "Bandırma Füze Kulübü" adlı yerli film 21 Ekim'de vizyona girdi. “Bandırma Füze Kulübü”nün 1957'de gerçekten kurulduğunu, ilerleyen yıllarda amatör roketler yaptıklarını, hatta bu kategoride düzenlenen bir yarışmada ABD ve Almanya’dan sonra dünya üçüncüsü olduklarını belirtelim. 1960’lı yıllarda Bandırma Havacılık ve Uzay Araştırma Derneği (HUZAD) adını alan bu oluşum hala faaliyetlerini sürdürüyor.     Film, 1946’da İkinci Dünya Savaşı’nın hemen ertesinde açılıyor. Henüz birer çocuk olan Umut ve Leyla ile tanışıyoruz. Sonra on yıl kadar atlıyoruz ve gençlerin lise dönemindeyiz. Umut’un babası ölmüştür. Leyla’nın babası da Bandırma’nın önemli yerel gazetelerinden birisinin patronudur ve ABD’lilerle iş birliği halindedir. Tam o sırada 1957’de Sovyetler Birliği, Sputnik mekiğini uzaya fırlatır. Dünyayı sarsan bu dalga, Umut ve yakın arkadaşı Hasan’ı da heyecanlandırır. Bir başka arkadaşları Mustafa ile öğretmenleri Kemal’in de desteğiyle kendi roketlerini yapmak için harekete geçerler. Leyla ile Hasan’ın sevgilisi Zehra da bu ekibe katılır. Yaptıkları küçük denemeler duyulmaya başlanınca, tabii ki “başımıza icat çıkarmayın” diyen eşraf ve siyaset erbabı gençlerin hevesini kaçırmaya çalışır. Ama o sırada belli ki “rahatsız bir genç subay” duruma el atar ve gençlere destek olur. “Bandırma Füze Kulübü kurulur” böylece. Gençlerin çabaları dikkat çektikçe destekleri de büyür. En nihayetinde bu çabalar NASA tarafından da görülür ve ikisi çalışmak üzere davet alır. Öte yandan da Umut ile Leyla’nı imkansız aşkını takip ederiz. Bandırma sokakları, aynı dönemdeki İstiklal’den farklı değil. Arabalar, muhtemelen koleksiyonerlerden kiralandığı için bakımlı ve cilaları göz kamaştırıyor. Yani hayli steril bir laboratuvar ortamında kuruluyor memleket bir kez daha. Hal böyle olunca bunun içinde kurulan her hikâye de biraz yapay kalıyor maalesef. Hakkını yemeyelim. Türkiye’de dönem filmlerindeki en büyük sıkıntı prodüksiyon maliyeti. Çünkü 20 yıl öncesinin sokaklarını bile bulmak imkansız olduğu için birçok set yeniden kuruluyor ya da dijital olarak yaratılıyor. Mustafa Uslu filmlerinde bu bakımdan gerekli özenin ve kaynağın aktarıldığı her zaman gözleniyor.     “Bandırma Füze Kulübü”, hisli bir hikaye değil. Hatta bütün engellemelere rağmen başarıya ulaşmış bir hikaye. Amatör bir ruhla, liseli gençlerin uzay merakında hareketle çıktıkları yolda kat ettikleri mesafe hiç de azımsanmayacak bir şey. Seyircilerini memnun edeceğini düşündüğüm bir yapım, oyuncular gayet iyi bir performans sergilemiş.