Bahtımıza akıl almaz bir gevezeliğin düştüğü bu çağda, ruhun kibarlığını ayakta tutmaya çalışıyoruz.    İnsanların sürekli film-dizi-şarkı replikleriyle konuştuğu ve gülüştüğü umarsız bir çağ bu.    Kıkırdamadan konuşulamayan ortamların şakırtısında yitip gidiyor duygular. Sonrasında içine düşülen dipsiz bir boşluk hissi.    Gevezelik bütün latifeleri kovdu kalplerimizden. Münzevilik delililer evinde bir garip yalnızlık.    Bir diziyi senaryosunun detaylarına kadar takip ediyor ve etkileniyorken vahyin çağıltısına kulak vermiyor, takip etmiyor ve etkilenmiyoruz.    Dinlediğimiz şarkılarda üzerimize arabesk bir efkar çökerken ve belki gözlerimiz dolarken, "Sübhaneke" bir tekerlemeden ibaret kalıyor, "Fatiha" ise "ruhu için el fatiha" komutuna cevap verelim diye ezberletilmiş bir gerekliliğe dönüşüyor.    Klipler, şarkılar, müstehcen komik videolar, karikatürler ve en ciddi konuyu dahi argolarla süsleme gayreti neredeyse her koridoru, her odayı, her sohbeti, her duvarı kaplamış durumda.    Somurtup oturalım değil kastettiğim. Güleryüzlü olmak başka bir şey.    Gülelim espiri yapalım derken, kullandığımız dil hakikati incitmesin ! Çıkaralım şu gevezelik maskelerini!    Necm Suresi 60. ve 61. ayetlere kulak verelim, bismillah:    "Ağlayacağınıza gülüyorsunuz! Ve gaflet içinde oyalanıp duruyorsunuz.” Alıntı.